ماجراهای یك دوچرخه سوار بعلاوه فیلم
فقط سفر: «خودرو پرایدی جلوتر از من راهم را می بندد. دو جوان از آن پیاده می شوند و با دست اشاره می كنند كه در كنارشان بایستم. با نگاه بدبینانه ای كنارشان می ایستم، هر لحظه آماده ام كه مبادا از جانب آنها غافلگیر شوم...» اما این طور نیست...
سفر با دوچرخه همچون فعالیت های گردشگری و ماجراجویی است كه دوچرخه سوار را در پیچ و خم جاده آب دیده و با تجربه می كند.
در این شیوه ی سفر كردن معمولا شخص ركاب زننده یا همان دوچرخه سوار، برای خودش برنامه ریزی هایی دارد. سفر اكتشافی و تبلیغی دو گونه فراگیر از شیوه های دوچرخه سواری به حساب می آیند.
تعطیلات كوتاه مدت بهانه ی خوبی برای تجربه این ماجراجویی ها است كه گمان می رود به تعطیلات یا مرخصی های طولانی مدت نیاز دارد. در همین راستا خبرنگار ایسنا در تعطیلات نیمه شعبان مسافتی بالغ بر ۳۰۰ كیلومتر را از استان تهران تا شهر همدان پیمود. آنچه در ادامه می خوانید بخشی از لحظه هایی است كه او بعنوان یك «سایكل توریست» تجربه كرده است.
روز اول؛ سه شنبه یازدهم اردیبهشت ماه
پرده اتاق را كنار می زنم، همچنان باران تصمیم ندارد قطع شود و می بارد. تاریكی شب همچنان بر كوچه و خیابان سنگینی می كند. یك ساعت از زمانی كه برای بیرون زدن در نظر گرفته ام عقب افتاده ام. روشنایی خورشید مانند باران، نم نم سیاهی شب را می شورد و جایش را به روشنایی سرخ رنگ سحر می دهد. اكنون كه از شدت باران كم شده، تأخیر بیشتر از این جایز نیست، چون كه برپایه برنامه ریزی باید تا ظهر به عوارضی آزاد راه تهران ـ ساوه برسم.
دوچرخه لخت و عور است و فقط یك ترك بند به تن دارد. خورجین هایی را كه مخصوص سفر با دوچرخه هستند، درون كیسه ای قرار می دهم تا با این شیوه در برابر باران ضد آب شوند و سپس هر سه خورجین را به ترك بند آویزان می كنم. خورجین هایی كه در مجموع ۳۵ كیلوگرم وزن دارند، حالا بر سر ترك بند لَم داده اند و كیف های روی فرمان، تلمبه و دو قمقمه آب را هم بر دوچرخه، سوار می كنم. خودم را هم آماده جدال با جاده و باران می كنم.
آزادراه ساوه -همدان
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب