دلیل تدوین کدهای اخلاقی در صنعت توریسم چه بود؟
به گزارش فقط سفر، خراسان رضوی گردشگری یکی از مهم ترین فعالیتهای اقتصادی در دنیا است و مانند هر فعالیت دیگری دارای آثار مثبت و منفی بسیاری است که به منظور تداوم حیات خود ناچار است آثار منفی را حداقل و آثار مثبت را حداکثر کند تا حداکثر سود و منفعت به دست آید.
در این میان توسعه عنان گسیخته گردشگری در دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ که بدون توجه به اصول پایداری و احترام به محیط شامل طبیعی و انسانی انجام گرفته بود، منجر گردید تا به تدریج، سیاستگذاران گردشگری در سطوح محلی، ملی و بین المللی به دنبال یافتن راهکارهایی برای کاستن از اثرات منفی گردشگری بیفتند و همین مساله باعث شد تا سازمان جهانی گردشگری، بعنوان بزرگ ترین نهاد بین المللی گردشگری در دنیا کدهای اخلاق گردشگری را در دستور کار خود قرار دهد.
در سال ۱۹۹۹ با هدف ارتقاء مسئولیت پذیری و پایداری در گردشگری، کمیته کد اخلاق گردشگری در سازمان جهانی گردشگری شروع به کار کرد و بعنوان یکی از کمیته های فعال این سازمان، ادبیات اخلاقی را بیشتر از پیش در گردشگری دنیا ترویج کرد و هم اکنون مدیریت گردشگری، بدون در نظر گرفتن چارچوب ها و موازین اخلاقی، امکان فعالیت کارآمد و اثربخش را در این عرصه نخواهد داشت.
ایران هم یکی از اعضای کمیته کد اخلاق گردشگری در دنیا به حساب می آید، بنابراین آشنایی با این اصول اخلاقی و در نظر گرفتن آنها در فعالیتهای مدیریتی یکی از لزوم ها است که پرداختن به آنها از اهمیت بالایی برخوردار می باشد.
یکی از دغدغه های مهم تا پیش از سالهای ۱۹۹۹ نبود اصول اخلاقی جهانی بود. البته تا پیش از آن کدهای اخلاقی بسیاری در مقوله گردشگری توسط سازمان های مختلف دولتی، خصوصی و ان جی او ها (NGO) تدوین شده بود و در واقع هر کشور با عنایت به تفاوت های فرهنگی، اجتماعی و محیطی و به فراخور نیاز، مبادرت به تنظیم اصول و ضوابط اخلاقی خاص خود کرده بود؛ اما در ابتدا این کدها بیشتر در ارتباط با کشور و منطقه خاص می شد و جهانی نبود.
برای مثال در سال ۱۹۹۸ انجمن صنعت توریسم کانادا (TIAC) اصولی از جمله؛ از طبیعت متنوع و میراث فرهنگی ما لذت ببرید و ما را در حفظ و نگهداری آن یاری کنید، با استفاده معقول از منابع آب و انرژی، ما را همراهی کنید، از دوستی و مهربانی مردم و خوش آمدگویی جامعه مان، تجربه اندوزید و از راه احترام و عمل به سنت ها، آداب و رسوم و قوانین محلی ما را در حفظ این ارزش ها یاری رسانید، آن محصولات و خدمات گردشگری را انتخاب کنید که حساسیت و اهمیت اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی را آشکار می کند و از فعالیت هایی که حیات وحش را تهدید می کند و یا به محیط طبیعی صدمه می رساند جداً بپرهیزید را برای صنعت توریسم و توریست وضع کرده است.
این روند سبب شد تا سازمان جهانی گردشگری (UNWTO) درسال ۱۹۹۹ مبادرت به تعیین کدهای اخلاقی جهانی کرده و آنها را بعنوان کدهای جهانی اخلاق برای گردشگری معرفی نماید.
باید اظهار داشت که کد جهانی اخلاق در گردشگری (GCET) مجموعه ای از آداب و شیوه های مهم فراگیری است که با هدف هدایت سرمایه گذاران و متولیان در توسعه گردشگری شامل حکومت های مرکزی و داخلی، اجتماعات داخلی، صنعت توریسم و متخصصان آن و همینطور بازدیدکنندگان شامل توریستهای خارجی و داخلی که در جهت توسعه و گسترش گردشگری با روشی پایدار و معتبر فعالیت می نمایند، تدوین شده است. این موارد همینطور در ارتباط با مصالح جهانی مانند تجارت مشروع، تأمین امنیت و آسایش، توسعه اجتماعی و مسائل بشر دوستانه ای که به روش های مختلف بر کشورهای گردشگرپذیر و گردشگرفرست تاثیر می گذارد، تدوین شده اند.
کدهای جهانی اخلاق گردشگری ۵ هدف عمده را دنبال می کنند که از آنها میتوان به عمل کردن بعنوان تسهیل گر ارتباط میان دولت و سایر بخش های بدنه گردشگری، ایجاد آگاهی در دولت و صنعت توریسم به منظور مدیریت همه جانبه اثرات زیست محیطی، افزایش آگاهی میان گردشگران در مورد رفتار مناسب آنها، ایجاد آگاهی در بین میزبانان در مورد احتیاج به محافظت از منابع محیطی و تشویق همکاری میان بخش های دولتی، جامعه میزبان، صنعت و تشکل های غیر دولتی اشاره نمود.
در ادامه همینطور فراخوان رسمی برای تصویب نظام نامه ای اخلاقی در قطعنامه نشست سازمان جهانی گردشگری در استانبول مورد تصویب قرار گرفت و بعد از گذشت ۲ سال کمیته ویژه ای برای نظام نامه جهانی اخلاق تشکیل شد و سند پیش نویسی توسط دبیر کل با مشاورت کارشناسان حقوقی و شورای تجاری سازمان تهیه شد.
در همین راستا نشست توسعه پایدار کمیسیون ملل متحد در سال ۱۹۹۹ در نیویورک مفهوم کدها را مورد تأیید قرار داد و در آن از سازمان جهانی گردشگری خواست تا اطلاعات بیشتری از تشکل های غیردولتی، سازمان های کارگری و بخش خصوصی به دست آورد. در همین راستا نظرات مکتوب بالغ بر ۷۰ کشور عضو UNWTO به این سازمان ارسال شد و از دل آن موارد ۱۰ گانه کد جهانی اخلاق گردشگری فعلی استخراج شد و در نشست مجمع عمومی سازمان جهای گردشگری در سانتیاگوی شیلی در اکتبر ۱۹۹۹، به اتفاق آراء به تصویب رسید.
شورای اجتماعی و اقتصادی ملل متحد (ECSOC) هم به منظور آشنا کردن بیشتر دنیا با این کدها و تشویق سازمان جهانی گردشگری در مورد عملکردی اثربخش تر در مورد کدها، آنرا به صورت پیش نویسی قطعنامه ای در مجمع عمومی سازمان ملل متحد مطرح و به ثبت رساند.
در نهایت کدهای جهانی اخلاق گردشگری در ۱۰ ماده به تصویب رسیده است که ۹ ماده از آن حکایت از «قوانین بازی» برای مقصدها، دولت ها، متصدیان تور، برنامه ریزان، کارگزاران مسافرتی، کارکنان و مسافران دارد و ماده دهم به نکات اجرایی مورد توجه در آن تاکید می کند.
این ۱۰ ماده مواردی چون شناخت متقابل و احترام بین مردم و جوامع، گردشگری بعنوان وسیله ای برای شکوفایی انفرادی و اجتماعی، گردشگری بعنوان یکی از عوامل توسعه پایدار، جایگاه میراث فرهنگی در گردشگری و نکات مورد توجه در بهبود آن، گردشگری بعنوان یک فعالیت سودمند برای کشورهای میزبان و جوامع محلی، تعهدات گروههای ذی نفع در توسعه گردشگری، حقوق گردشگران، آزادی گردشگران در جابجایی، حقوق کارکنان و کارآفرینان در صنعت توریسم و اجرای اصول قوانین اخلاقی جهانی برای گردشگری را شامل می شود.
کدهای جهانی اخلاق گردشگری به دنبال اینست تا اصول نهادینه ای را که هم در جوامع میزبان و هم در میان میهمانان می تواند منجر به ایجاد رفتارهای بهینه شود معرفی کنند. همینطور بر مبنای کدهای ۱۰ گانه گردشگری، اصول ۸ گانه مسافر و توریست مسئول هم طی قطعنامه ای در مجمع عمومی سازمان جهانی گردشگری در سال ۲۰۰۵ به تصویب رسید.
در این بیانیه، گردشگری بعنوان ابزاری برای تکامل فردی و اجتماعی معرفی شده و گفته شده است که گردشگری عاملی غیر قابل جایگزین در زمینه خودآموزی، ارتباطات ۲ جانبه و درک اختلافات موجود میان افراد به شمار می آید.
در ایجاد یک تجربه مطلوب سفر هر فردی شامل میزبان یا میهمان، نقشی را بر عهده دارد که در این میان نقش میهمان (گردشگر) در ایجاد این تجربه و کمک به توسعه گردشگری مسئولانه به این صورت است که توریست باید چشمان خویش را به روی فرهنگ و سنت های دیگر بگشاید، به حقوق بشر و منابع فرهنگی احترام گذاشته و به محافظت از محیط زیست کمک نماید.
گردشگران همینطور باید بدانند که سفر آنها می تواند باعث توسعه اجتماعی و مشارکت در اقتصاد محلی شود به این صورت که آنها با خرید صنایع دستی و کالاهای محلی به اقتصاد محلی کمک خواهند کرد. آنها برای سفر باید با قوانین و مقررات مقصد مورد نظر آشنا شوندو در مورد مقصدشان تا حد ممکن اطلاعات بدست بیاورند.
منبع:
www.tourismscience.ir
منبع: فقط سفر
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب